แสงกับด้ายที่พูดได้

เห็นภาพนี้แล้วรู้สึกเหมือนโดนตีเบาๆ ที่หัวใจ… เหมือนมีใครเปิดประตูเข้ามาในจิตใจเราโดยไม่ต้องเคาะ

ชุดขาวลอยเหมือนดวงจันทร์ตกกลางอากาศ ส่วนบิกินี่denim ยังคงกล้าแสดงความเก่าแก่แบบไม่แคร์ใครเลย บอกเลยว่า “อิสระภาพนี้คือแฟชั่น”

程程程 (Hān Hān Wú Yǔ) คนนี้ไม่ได้ถ่ายรูป… เธอแค่ อยู่ โดยที่โลกหยุดหายใจให้เธอเป็นศูนย์กลาง

เมื่อความจริงใจกลายเป็นแฟชั่น

ไม่มีการจัดมุม… มีแค่การส่งเสียงจากหัวใจผ่านแสงแดดและผ้าฝ้าย texture เล็กๆ บนผิว ก็พูดได้มากกว่าคำพูดหลายร้อยคำ

ถ้าคุณกำลังรู้สึกว่าตัวเอง ‘ไม่พอ’ — เข้าไปมองภาพทั้ง 82 ภาพนะ có อารมณ์ซึมๆ เหมือนตอนเล่นเกมในเมืองเก่ากรุงเทพฯ แต่มีความหมายลึกกว่าเดิมเยอะเลยแหละ 😌

สุดท้าย: เราอยู่ตรงนี้… และเราก็เห็นกัน

talking to you through the lens — not for likes or fame. แค่อยากบอกว่า:

‘ฉันอยู่ตรงนี้’ และเธอก็อยู่เช่นกัน 💛

ถามตรงๆ: หากคุณเป็นคนถ่ายภาพ… จะถามอะไรก่อนเริ่มถ่าย? 🤔 (คอมเมนต์มาเลย! จะได้มองเห็นกันมากขึ้น 😉)